1938 год. Молодая крестьянка Алеся во что бы то ни стало хочет отвоевать не принадлежащий ей дом и хозяйство ради счастья с любимым Имполем, от которого ждет ребенка. Ее брат Митя, поэт, пишет вольнолюбивые стихи, за что его вызывают на допрос и жестоко избивают. Юный герой уезжает из села — и знает, что впереди у него целая жизнь...
Валерый Рыбараў вядомы ў першую чаргу дзякуючы вострасацыяльнай моладзевай драме «Мяне клічуць Арлекіна», якая патрапіла «ў струмень» падчас перабудовы. Але за шэсць гадоў да яе выйшла «Чужая бацькаўшчына» – рэжысёрскі поўнаметражны дэбют, які трапна і дакладна перадае дух даваеннай Заходняй Беларусі, што была тады пад Польшчай. Зняты паводле аднайменнага рамана Вячаслава Адамчыка (дарэчы, бацькі Адама Глобуса), гэты лірычны ненадакучлівы фільм сапраўды зачапіў, спадабаўся. Магчыма, яшчэ і таму, што я даўно не глядзеў кіно на роднай мове…
Карацей кажучы, адна з лепшых стужак «Беларусьфільма»!
Документалистика на большом экране становится привычней и ближе минскому зрителю. До авторских изысков пока не доходит, в дело идут ленты попроще...
