Расс Дуриц — преуспевающий консультант по имиджу, работающий исключительно с большими клиентами. Ему почти сорок лет, но он не женат, замкнут и вряд ли счастлив. Но неожиданное появление в его доме восьмилетнего мальчугана Расти, который при ближайшем рассмотрении оказывается им самим, только 32 года назад, заставляет циничного и язвительного Расса, полностью поменять свои взгляды на жизнь...
Фільм пра тое, што ў жыцці галоўнае сабака, самалёт, жанчына. Ну і пра тое, што трэба дзіцячыя мары ўрэчаісніваць, хаця б на старасці. Да сарака можна прахадзіць няўдачнікам і халасцяком, так і быць. А далей ужо як сабе хочаш, але будзь ласкавы станавіся касманаўтам, пажарнікам, капітанам паўэрам, джонамконэры або супэрмарыём.
Сцэнар фільма напісаны праз тры прабелы з трайным інтэрвалам, і як ні пнецца дзядзька Брус, а рызыка заснуць між пікамі сюжэту яшчэ тая.
Дыснэеўская манера здымання мае на ўвазе, што глядач ва ўсё ўжо загадзя паверыў, проста згледзеўшы на экране маляўнічую застаўку знанай фабрыкі казак. А спробы дзесьці штосьці растлумачыць або звязаць выклікаюць толькі лішняе здзіўленне. Вось як гэта дом хлопца апынуўся ў цяперашнім часе і там жывуць чужыя цяперашнія людзі, а школа за рагом тым часам функцыянуе ў мінуўшчыне?
Але што мяне больш за ўсё збянтэжыла, чалавеку восем гадоў — а ў яго ўсё яшчэ няма жаданага сабакі. Спадары бацькі, ну як жа так?
Документалистика на большом экране становится привычней и ближе минскому зрителю. До авторских изысков пока не доходит, в дело идут ленты попроще...
