Андреас собирался покончить счеты с жизнью, но попал из-под колес электрички прямиком в новый идеальный мир. Здесь настоящий рай, — в офисах позволяют вместо работы валять дурака, денег платят много, девушки сразу же соглашаются на свидание. От такого благополучия Андреаса охватывает тоска, и он пробует сбежать, но это невозможно, так как за порядком в городе следят бдительные стражи...
Усё ж, Скандынавія ёсьць Скандынавія! Пасьля напічкваньня арганізма вычварна-сакавітым кінематографам Італіі і, асабліва, Іспаніі, па-нардычнаму стрыманая нарвэска-ісляндская антыўтопія стала сапраўдным адпачынкам для душы.
Але не для мозгу.
Тое, што перад намі кіно адметнае, "з прэтэнзіяй", робіцца зразумелым з першых жа кадраў. Дзе "закаханая" парачка не цалуецца нават - з упартасьцю добра змазаных мэханізмаў намагаецца высмактаць адно з аднога хоць кроплю асалоды.
Фільм чапляе адразу і ўжо не адпускае да канца.
Дзіўны аўтобус - гэткі сабе човен Харона - у якім няма пасажыраў апроч галоўнага героя, Андрэаса, празь незямныя пэйзажы правозіць яго да сустракаючага (апостал Пётр?), які правядзе яго ў Рай. Рай, да якога шчыльна наблізіліся родныя стваральнікам фільма дзяржавы, і пра які так мараць насельнікі менш пасьпяховых краінаў. Тут, калі праца - то няпыльная, калі шэф - то лагодны, калі жанчына - то даступная. У гэтым горадзе-раі задаволеныя ўсе магчымыя патрэбы.
Толькі з раем з гэтым НЕШТА НЯ ТАК. Спачатку Андрэас натыкаецца на "белага каўнерыка", які чамусьці выкінуўся з вакна свайго офісу, потым сустракае чалавека, які наракае на тое, што "абсалютна ўсё згубіла смак - шакалад, жанчыны, гамбургеры". Герой і сам пачынае заўважаць: у гэтым каструбавана-утульным мірку не прадугледжана такіх опцыяў, як "смак", "пачуцьці", "каханьне", "дзеці"... І з гэтага раю ні ўцячы, ні нават самазабіцца: цябе абавязкова пачыняць, а што не пачыняць - само зажыве.
Ужо амаль зьмірыўшыся з пэрспэктывай празябаньня ў гэтым "раі" на ягоных умовах, Андрэас раптам узгадвае пра таямнічы падвал, адкуль праз шчылінку даносяцца нейкія чароўныя, ня з гэтага сьвету гукі і водары. І ставіць сабе на мэту абавязкова патрапіць у той іншасьвет..
Спакваля стужка падводзіць да думкі, што лепей быць сьмяротным, але жывым: адчуваць, абаняць, датыкаць, п'янець, кахаць - хай нават у гэтай жыцьцёвай завірусе цябе аднойчы можа замесьці.
Наогул, фільм падкупае тым, што, як для артхаўсу, досыць празрысты і даступны для ўспрыманьня сярэднестатыстычным гледачом. Але сяго-таго я не зразумеў:
1. Ці гэта сьвядомы выбар стваральнікаў антыўтопіі - зрабіць галоўным героем стужкі такога хранічнага іпахондрыка? Ды ўладальніку гэткай фізіяноміі паўсюль будзе кепска - нават у самым сацыяльна-арыентаваным крыштальным сасудзе, ня тое што ў нейкім там раі! Адпаведна, антыўтапічнасьць карціны губляе ў сваёй пераканаўчасьці. Вобразу галоўнага героя відавочна бракуе вітальнасьці, якая не знаходзіла б сабе выхаду ў задушліва-стэрыльнай атмасфэры грамадзтва ўсеагульнага дабрабыту і бясьпекі.
2. Зьбянтэжыла сцэна, калі Андрэас, зь непазбыўнай тугой па "сапраўднаму існаваньню", дацягваецца-ткі да кавалачка іншага сьвету. Іншасьвет увасобіўся ў пірагу, якім герой з сутаргавай сквапнасьцю набівае вантробы, пакуль яго адцягваюць Ахоўнікі. Гэты смачны, духмяны пірог - што, увасабленьне альтэрнатывы выкрытаму ў фільме спажывецкаму раю?
Да таго ж: выглядае, для саміх стваральнікаў карціны, гэткіх сабе крытыкаў заходняга грамазтва, "шакалад, жанчыны і гамбургеры" - спажывецкія каштоўнасьці аднаго парадку. У антыкансюмерысцкае нібыта кіно закралася фальшывінка.
Але, 8/10. Глядзець пажадана.
ddasha
очень необычный фильм, в самом хорошем смысле этого слова. что-то просто-таки новенькое. есть же много фильмов, причисляемых и к "другому кино", и к арт-хаусу.. но даже среди них он смотрится необычным.. очень рада, что посмотрела.
а еще по иронии судьбы на следующий день после просмотра друг принес мне "Во власти женщины". это, конечно, другой фильм, но главных героев играет один и тот же актер. жаль, что мне известно всего два фильма с его участием... смотрела бы и смотрела)))
О, да, да, после первого просмотра была под большим впечатлением. Вроде много фильмов видел, а тут плюс один извне. Колючий, в холодных тонах, и достаточно неожиданный, чтобы посмотреть его снова. Посмотрю и третий раз.
"большинство людей счастливо.. большинство людей счастливо" -въедливым голосом говорят нам. А это большинство живет спокойно, но бесцельно. Андреас, как ребенок, ищет, интересуется, пробует. Это его отличает от остальных. Но общество-машина подавляет этого выскочку, тако
целующуюся парочка в метро вряд ли похожа на нормальную.
смотреть стоит точно.
Документалистика на большом экране становится привычней и ближе минскому зрителю. До авторских изысков пока не доходит, в дело идут ленты попроще...
